Çok kötü bir şubattı

İnsanlık hiç olmadığı kadar büyük bir karanlığa doğru ilerliyor. Elimizden bir şey de gelmiyor çoğu zaman. Yahut öyle inandırılmışız. Dalıp gidiyoruz kendi dünyalarımıza fakat hiçbir şey yapamasak, bir umut  ...

 " açlık çoğunluktadır / ve ezecektir gücüyle dünyayı" Daha adil bir dünya dileğiyle, yazmalı, çizmeli, türkü söylemeli, dile gelen her satırda bir umut evirilerek, doğan güne eşlik etmeli/ edebilir.

Çok kötü bir Şubat tı. Kış hiç bu kadar gözyaşı ile bütünleşmedi ve de deprem felaketi ile kararan umutlar, kelimelerin yetmediği noktadayız. Kar hiç bu kadar üşütmedi, can yakmadı. 

Usta Turgut Uyar’ ın yazdıklarından alıntı ile saygıyla anmak, dizelerindeki hüzün eşlik ediyor günümüzde yaşananlara;

 Turgut Uyar - Kıştan Kalan Soğukluk

yine de kötü bir kış geçirmedik sanıyorum
altın düştü örneğin
karlar beyaz yağdı, direndi uzun zaman
geleceğin sevgisi bir aklık olarak başladı
sevgilim senin ellerin bir keçi sever kadar taze
sevgilim kolera yavaşladı
üstelik birkaç kez de aya gidildi
gelindi bile

Şimdi ey benim badem gözlüm
suçiçeği, kızamık boğmaca geçirmişim
ancak ölünce hatırlanan sarışınım
altın sarısının beyaza dönüştüğü şu günlerde
sabah sabah aç karnına ölünen şu günlerde
kararlı yüreğin bir manşeti yadırgarken
silah kullanmayı isterken ellerin şu günlerde
-sana onu da öğretirim-
yüreğin kıpır kıpır yerinde duramazken
saçını taramamaktan aktardığın sıkıntı
sarı bir boya halinde parmaklarına yayılırken
öyle bir sarı boya ki kanlardan damıtılmış
ve kanların bağışlanmaz dirimini taşıyan
sana bir türkü söyleyeyim
güzel olmasın gerçek olsun
beklet kendini hazır dur
adı belirsiz bademlerle birlik dur
kağnı güdenlerle birlik dur
şehir kuşatanlarla birlik dur
ölen ve yara alanlarla birlik dur

bir tarihte bir dağ yamacında
onikibinsekizyüzelliüç kişi öldü
yamaç yeşildi çünkü bir bahara başlıyordu
ölenlerin bir kısmı, küfeksiz, onların bir kısmı
tüfek müfek bir yana donsuz gömleksizdi
sayı bilmezlerdi toptandılar
böylece bir yerlerde toplandılar
yürekleri uzun bi süre atmadı
aslında
çoğu da insan olduğundan yüreksizdi

bir sürü alan ve ova bir sürü ağaçaltı ve orman
ölmemeye bir sürü bahane
örneğin suyu görünce hemen ayaklarını soktular
çünkü gölgeli bir su her zaman
bitmemiş bir yapıda her zaman
çünkü sonu buysa
ölmek elbette gereksizdi

bilirim hoşuna gitmiştir bu ilkel türkü
ilkelliği bütün bir yaz ve kış yaşanan
çünkü sağlıklı bir güneşe taparsın sen
her bir ışını şiir yazanlara umut ve hüzün veren
bir karanfil olarak süner gider belleğinde
atı ve insanı doyuran çavdar
sevgilim hazırlığın tamdır
ve şiire artık saygın yok
üstelik ben de seninleyim bu konuda
pazardan karsız dönen köylüler gibi

kanın ateşin ve seslerin böyle cömertçe kullanıldığı
böyle sorumsuzca kullanıldığı bir dönemde
herkesin şimdilik hakkı vardır hüzünlenmeye

yukarda dediğime bakma aslında
başarısız boktan bir kış geçirdik
kanımız bile doğru dürüst akmadı
bir sürü çocuğu öldürdüler.

Ayrıca; Bu gün  Çeşme Ovacık köyünde meydana gelmiş olan olayın haberini okuduğumda da  kulaklarıma ve gözlerime inanamadım. Yaşananlarda çok hüzünlü. 

“Hayatın gayesi ya da insan dünyaya sadece yemek, içmek veya koynuna birini alıp yatmak için gelmiş olamazdı. Daha büyük insanca bir sebep lazımdı”

Çeşme Ovacık Köyü yolundaki yolun kıyısında salınan, kışın yapraklarını döktüğü için kurumuş görünen, o akasya ağacı aslında kışın hüznünü, yansıtıyor.  Akasya ağacı kışın tüm yapraklarını döker ve baharda yemyeşil milyonlarca yeşil yaprakları ve mis kokan çiçeği ile "Tanrının lütfu" olarak salınır. Ancak zalimlerin ağaca fütursuzca ettikleri muameleyi , (keserek) düşünecek olursak !... Düşündürücü , Neden mi derseniz.?!

 Öyle bir toplum olmuşuz ki; ağacı kesip, sonrada ağacı suçlu ilan edebiliyoruz. Ne acı... Onlarca insanoğlunun gelişimi hakkında kitap, yayın makale olmasına rağmen, bilim adamları insanın evrimi ile sayfalarca yazarlarken tek sorum şu; İnsan gerçekten evrim geçirip  insan olabildi mi?